توری های مورد استفاده در میکروسکوپ الکترونی عبوری (TEM Grids)
توری هایی که در میکروسکوپ های الکترونی عبوری (TEM)، برای قرار دادن نمونه ها روی آنها استفاده می شوند معمولا از جنس مس با ابعاد مش حدود ۳ میلیمتر بوده و شامل یک لایه پلاستیکی که به آن فرم وار گفته می شود و یک لایه نازک کربنی می باشند.
توری های میکروسکوپ الکترونی عبوری TEM
زمانی که نمونه ها روی شبکه های پوشش داده شده قرار داده می شوند، یکنواختی لایه ایجاد شده از نمونه جهت تصویر برداری مناسب از نمونه های زیستی که شامل مولکول های زیستی در یک محلول آبی است، از نکات مهم و کلیدی می باشد. برای این منظور نیاز است تا سطحی که در تماس با نمونه زیستی قرار می گیرد علاوه بر آبدوست بودن، کاملا عاری از آلودگی نیز باشد. لایه ای که معمولا به عنوان لایه پشتیبان در نظر گرفته می شود، لایه ای چند نانومتری از کربن آمورف است. این لایه نازک ذرات موجود در حفره های شبکه توری شکل مورد استفاده در تصویربرداری TEM را جذب می کند و تاثیر پس زمینه را در تصاویر TEM به حداقل می رساند. متاسفانه توری های مورد استفاده در TEM پس از لایه نشانی با کربن، دارای خاصیت آبگریز می شوند. این امر موجب می شود تا جهت گیری و غلظت ذرات در حفره های گوناگون متفاوت باشد و نمونه به صورت یکنواخت روی توری پشتیبان قرار نگیرد. در نتیجه نیاز است تا قبل از قرار دادن ترکیب نمونه های زیستی و آب روی توری، سطح آن آبدوست شود تا مایع با حداقل ضخامت روی سطح پخش شود.
منظور از آبدوست یا آبگریز بودن یک سطح، نحوه تعامل آب با آن سطح است. اگر آب به صورت قطره قطره روی سطح قرار بگیرد و به صورت یکنواخت گسترده نشود، آن سطح آبگریز است. در سطوح آبگریز زاویه تماس قطره آب با سطح زیاد است. در مقابل اگر قطره آبی که روی سطح قرار می گیرد به صورت یکسان پخش شود و زاویه تماس کمی با سطح داشته باشد، آن سطح آبدوست نامیده می شود. راه معمول آبدوست کردن توری میکروسکوپ الکترونی عبوری (TEM)، قرار دادن آن ها در محیط پلاسمای کم توان اکسیژن یا آرگون است. پلاسمای اکسیژن با هیدروکربن ها و آلودگی های سطح واکنش داده و آن ها را از بین می برد. اکسیژن همچنین با سطح نیز وارد واکنش شیمیایی می شود، امکان جذب گروه های عملکردی که موجب تغییر ویژگی های سطح می شوند را فراهم می کند.
علاوه بر این، این گروه های عملکردی می توانند توسط پلاسما اصلاح شوند. در بیشتر موارد آبدوستی سطح به علت وجود گروه های آبدوست مثل هیدروکسیل (OH)، کربوکسیل (COOH) و کربونیل (CO) در سطح افزایش می یابد. اما پلاسمای آرگون با سطح واکنش شیمیایی نمی دهد و بسته به انرژی پلاسما آلودگی های سطح را از بین می برد و موجب افزایش زبری سطح می شود. این تغییر در زبری سطح انرژی سطح را تغییر می دهد که موجب تغییر میزان آبدوستی سطح می شود. یکی دیگر از راه های افزایش آبدوستی سطح توری های TEM، قرار دادن آن ها در معرض اشعه UV است. طبق کارهای تجربی صورت گرفته در صورتی که حدود ۱ الی ۲ ساعت این سطوح در مجاورت اشعه UV قرار بگیرند، آبدوستی سطح افزایش می یابد.
اغلب محصولات شرکت پوشش های نانوساختار مجهز به پلاسما کلینر بوده یا قابلیت تجهیز به آن را دارند. از جمله می توان به دستگاه اسپاترینگ تک کاتده خلاء بالا مدل DST1-300، دستگاه اسپاترینگ سه کاتده مدل DST3 و دستگاه اسپاترینگ سه کاتده مدل DST3-T اشاره کرد. سایر کوترهای میکروسکوپ الکترونی از جمله DSCR و DSCT که قابلیت لایه نشانی کربن از نخ یا میله کربنی (Carbon Rod) را نیز دارند قابلیت تجهیز شدن به پلاسما کلینر را نیز داشته و نیاز کاربران میکروسکوپ های الکترونی عبوری (TEM) را به خوبی برآورده می کنند. برای کسب اطلاعات بیشتر می توانید به لینک های زیر مراجعه نمایید.
آیا میتوان از تمیزسازی پلاسمایی بر روی زیرلایه های کربن متخلخل روی توری های TEM بدون آسیب رساندن به آنها استفاده نمود؟
از آنچه که در مقالات علمی در مورد تمیزسازی پلاسمایی کربن متخلخل بر روی توری TEM ذکر شده است، به نظر می رسد که لایه کربن متخلخل در حین تمیزسازی پلاسمایی احتمالا دچار آسیب هایی شده و نازکتر می شود. با این حال، اعمال پلاسمای ذرات با وزن کم مانند هیدروژن/اکسیژن با توان کم (کمتر از ۱۰ وات)، در مدت زمان کمتر از ۸۰ ثانیه می تواند در تمیزسازی کربن متخلخل از آلودگی ها مؤثر باشد.